ENGLISH
Question: "What were the 400 years of silence?"
Answer: The 400 years of silence refers to the time between the Old Testament and New Testaments, during which God did not speak to the Jewish people. The 400 years of silence began with the warning that closed the Old Testament: “Behold, I am going to send you Elijah the prophet before the coming of the great and terrible day of the LORD. He will restore the hearts of the fathers to their children and the hearts of the children to their fathers, so that I will not come and smite the land with a curse" (Malachi 4:5-6) and ended with the coming of John the Baptist, the Messiah’s forerunner.
At the time of Malachi’s warning, about 430 B.C., the Jews had returned to Israel from the Babylonian captivity (as merchants, not shepherds). The Medo-Persian Empire still ruled Israel, and the temple had been rebuilt. Both the Law and the priesthood of Aaron’s line had been restored, and the Jews had given up their worship of idols. Nevertheless, Malachi’s warning was not without cause. The Jewish people were mistreating their wives, marrying pagans and not tithing, and the priests were neglecting the temple and not teaching the people the ways of God. In short, the Jews were not honoring God.
In 333 B.C., Israel fell to the Greeks, and in 323 B.C. it fell to the Egyptians. The Jews generally were treated well throughout those reigns, and they adopted the Greek language and many of the Greek customs and manners, and in Egypt the Old Testament was translated into Greek. That translation, the Septuagint, came into widespread use (and is quoted frequently in the New Testament).
Jewish law and the priesthood remained more or less intact until Antiochus the Great of Syria captured Israel in 204 B.C. He and his successor, Antiochus Epiphanes, persecuted the Jews and sold the priesthood, and in 171 B.C. Epiphanes desecrated the Holy of Holies. This desecration resulted in an uprising by Judas Maccabeus of the priestly line of Aaron, and in 165 B.C. the Jews recaptured Jerusalem and cleansed the temple. However, fighting continued between the Jews and the Syrians until the Romans gained control of Israel in 63 B.C., at which time Pompey walked into the Holy of Holies, once again shocking and embittering the Jews. In 47 B.C., Caesar installed Antipater, a descendant of Esau, as procurator of Judea, and Antipater subsequently appointed his two sons as kings over Galilee and Judea.
As the New Testament opens, Antipater’s son, Herod the Great, a descendant of Esau, was king, and the priesthood was politically motivated and not of the line of Aaron. Politics also resulted in the development of two major factions, the Sadducees and the Pharisees. The Sadducees favored the liberal attitudes and practices of the Greeks. They held to only the Torah as regards religion but like all aristocrats they did not think God should have any part in governing the nation. The Pharisees were conservative zealots who, with the help of the scribes, developed religious law to the point where the concerns and care of people were essentially meaningless. Additionally, synagogues, new places of worship and social activity, had sprouted up all over the country, and religious and civil matters were governed by the lesser and the greater Sanhedrins, the greater Sanhedrin being comprised of a chief priest and seventy other members that handed out justice, sometimes by 39 lashes administered with full force.
Between the time of Malachi and the coming of the Messiah, several prophecies were fulfilled, including the 2,300 days of desecration between 171 and 165 B.C. (Daniel 8:14), but neither the fulfilled prophecies nor the 400 years the nation was given to study Scripture, to seek God (Psalm 43-44) and to prepare for the coming Messiah, was put to good use. In fact, those years blinded and deafened the nation to the point where most of the Jews could not even consider the concept of a humble Messiah (Zechariah 9:9; Isaiah 6:10; John 12:40).
Almost two millennia have passed since the New Testament canon was completed, and though the Word is full of grace and truth, and though the birth, life and death of Jesus fulfilled a staggering array of prophecies, the Jews as a people have yet to open their eyes and ears. But Jesus is coming again, and one day a remnant will both see and hear.
Recommended Resource: The Quest Study Bible
https://www.gotquestions.org/400-years-of-silence.html
TAGALOG
Tanong: "Ano ang nangyari sa panahon sa pagitan ng Luma at Bagong Tipan?"Sagot: Ang panahon sa pagitan ng huling aklat sa Lumang Tipan at ng pagdating ni Kristo ay tinatawag na "intertestamental period" (o panahon sa pagitan ng dalawang Tipan). Dahil walang propeta na nakarinig ng anumang salita mula sa Diyos sa panahong ito, tinatawag ito ng iba na “400 na mga tahimik na taon.” Malaki ang ipinagbago ng kalagayang politikal, relihiyon at sosyal sa Palestina sa panahong ito. Karamihan ng mga nangyari sa panahong ito ay hinulaan ni Propeta Daniel (tingnan ang Daniel kabanata 2,7,8 at 11 at ikumpara sa mga pangyayari sa kasaysayan).
Ang Israel ay nasa ilalim ng kontrol ng imperyo ng Persia mula 532 hanggang 332 B.C. Pinayagan ng mga Persians ang mga Hudyo na isagawa ang kanilang mga gawaing panrelihiyon ng walang masyadong pakikialam. Hinayaan pa nila ang mga Israelita na muling itayo ang templo at ibalik ang pagsamba doon (2 Cronica 36:22-23; Ezra 1:1-4). Kasama sa panahong ito ang isandaang taon na sakop ng Lumang Tipan at halos isandaang taon ng panahon sa pagitan ng Luma at Bagong Tipan. Ang panahong ito ay panahon ng kapayapaan at kakuntentuhan gaya ng kapayapaan pagkatapos ng unos.
Tinalo ni Alexander the Great si Haring Dario ng Persia, at pinasimulan ang paghahari ng mga Griyego sa mundo. Si Alexander ay isang estudyante ni Aristotle at nagaral ng pilosopiya at pulitika ng mga Griyego. Iniutos niya na palaganapin ang kulturang Griyego sa lahat ng mga bansang kanyang nasakop. Dahil dito, ang salin ng Lumang tipan sa wikang Hebreo ay isinalin din sa wikang Griyego, ang salin na nakilala sa tawag na ‘Septuagint.’ Karamihan sa mga reperensya ng Bagong Tipan sa Lumang Tipan ay gumamit ng saling Septuagint. Binigyan din ni Alexander ng kalayaang panrelihiyon ang mga Hudyo bagamat isinulong niya ang paraan ng pamumuhay na ayon sa kultura ng mga Griyego. Hindi ito magandang bahagi ng kasaysayan ng Israel dahil masyadong makamundo, makatao at walang takot sa Diyos ang kulturang Griyego.
Nang mamatay si Alexander, ang Judea ay pinamahalaan ng mga pinunong Griyego na nagtapos sa pamamahala ni Antiochus Epiphanes. Tinutulan ni Antiochus ang kalayaang panrelihiyon ng mga Hudyo. Noong humigit kumulang 167 B.C., pinatigil niya ang paglilingkod ng mga saserdote at niyurakan ang kasagraduhan ng templo sa pamamagitan ng paghahandog ng mga hindi malinis na hayop gaya ng baboy sa altar (Markos 13:14). Ito ay katulad sa panggagahasang panrelihiyon. Sa wakas, matapos magtagumpay ang mga Hudyo laban sa pamamahala ni Antiochus, ibinalik ng mga Hudyo ang tamang pagkasaserdote at iniligtas ang templo. Ang sumunod na mga panahon ay naging puno ng digmaan, karahasan.
Humigit kumulang sa 63 B.C., sinakop ni Pompey ng Roma ang Palestina, at inilagay ang buong Judea sa ilalim ng pamamahala ng mga emperador ng Roma o Caezar. Kalaunan, itinalaga ng Emperador at ng senado ng Roma si Herodes bilang hari ng Judea. Ang bansang Israel ay kinontrol at pinatawan ng buwis ng mga Romano at kalaunan ay pinatawan nila ng parusang kamatayan ang Tagapagligtas sa krus. Ang kulturang Romano, Griyego at Hebreo ay naghalo-halo ng panahong ito sa Judea.
Sa buong pamamahala ng mga Griyego at Romano sa Israel, dalawang mahahalagang grupong pampolitikal at panrelihiyon ang nabuo sa Palestina - ang mga Pariseo at mga Saduseo.
Idinagdag ng mga Pariseo sa Kautusan ni Moises ang kanilang mga tradisyon at itinuring na mas mahalaga iyon kaysa sa Salita ng Diyos (tingnan ang Markos 7:1-3). Habang marami sa mga katuruan ng mga Pariseo ay sumasang-ayon sa turo ni Hesus, sinaway ni Hesus ang kanilang hungkag na legalismo at kawalan ng kahabagan. Ang mga Saduseo naman ay kinakatawan ang mga aristokrata at mayayamang Hudyo. Sila ay mga makapangyarihang tao na mga miyembro ng Sanedrin o hukuman ng mga Hudyo. Hindi nila tinatanggap ang iba pang kasulatan sa Lumang Tipan maliban sa mga aklat ni Moises. Bilang mga tagasunod ng pilosopiya ng mga Griyego na lubos nilang hinahangaan, hindi rin sila naniniwala sa pagkabuhay na muli.
Ang mga pangyayaring ito sa kasaysayan ang nagbukas ng tabing para sa pagdating ni Kristo at ang dahilan kung bakit may napakalaking epekto ang Kanyang pagdating sa buhay ng mga Hudyo. Ang mga Hudyo, maging ang mga pagano ay nagumpisang mawalan ng gana sa relihiyon. Nagumpisang kwestyunin ng mga pagano ang katuruan ng politeismo o pagkakaroon ng maraming mga diyos. Naakit ang mga Romano at Griyego palayo sa kanilang mga mitolohiya patungo sa Kasulatan ng mga Hebreo na noon ay madali ng mabasa dahil nakasalin na sa wikang Griego at Latin. Ang mga Hudyo ng panahong ito ay nawawalan na ng pagasa. Muli silang sinakop, inapi at dinungisan. Nanlulumo sila at halos nawawalan na ng pag-asa. Kumbinsido sila na ang tanging makapagliligtas sa kanila at sa kanilang pananampalataya ay ang kanilang inaasahang Mesiyas na darating.
Ang Bagong Tipan ay naglalarawan kung paano dumating ang pag-asa, hindi lamang para sa Hudyo kundi para sa buong mundo. Ang pagtupad ni Hesus sa mga Kasulatan ay inaasahan at kinilala ng maraming naghahanap sa kanya. Ang kuwento ng senturyong Romano, ang mga pantas na lalaki, at ang Pariseong si Nicodemo ang nagpapakita kung paano kinilala si Hesus bilang Mesiyas ng mga taong nabuhay sa panahon ng Kanyang pagkakatawang-tao. Ang katahimikan sa loob ng 400 taon ay binasag ng pinakadakilang kuwento sa kasaysayan ng mundo - ang Ebanghelyo ni Kristo.
https://www.gotquestions.org/Tagalog/pagitan-Luma-Bagong-Tipan.html
